ستاره باران

امروز با خیال تو با همراهی ات با آن لبخند کودکانه ات و آن شیطنتهای همیشگی ات در خلوت خویش بزمی عاشقانه داشتم ، تو میخندیدی و من با خنده هایت به اوج میرفتم تو می جستی و من می یافتمت تو میگفتی و من محو تماشایت میشدم انروز با خیال تو سری به آسمان هم زدیم پر از ستاره بود اصلا انگار بارانی از ستاره به رویاهامان می افتاد ، هرچه کردم تا یکی از آن ستاره ها را برایت بگیرم از دستم می غلطیدند و می رفتند تا خود را به دامان یک دلداده بسپارند تو  ولی  می رنجیدی و بعدش هم سخت میبخشیدی ، اما این گناه من نبود که دستانم تاب حبس ستاره ها را نداشت ، این تقصیر دلم بود که تحملش فقط به اندازه  دیدن یک ستاره در میان قلبت بود تو اما برافروخته میشدی و انگار که سهو مرا به عمد گرفته باشی ملامتم میکردی . نازنینم آخر چگونه میتوانستم تنها یادبود زمینی ام را به دیگری بسپارم حتی فکرش هم دیوانه میکند آدمی را و باری بس سنگین و کمر شکن است برای شانه های نحیف و رنجورم . تو اما به یکباره ستاره شدی و غلطیدی ، انقدر غلطیدی تا دور شدی حتی پرواز هم چاره ساز نبود تا به تو برسم انگار که بالهایم در اثر تشعشع امواج پر از دمایت سوته بودند در آسمان غوطه ور شده بودم گاهی از تو سبقت میگرفتم گهی هم عقب مب افتادم اما هر چه بود هر چه هست دیگر دستم از دامانت رها شده بود همچون کودکی شده بودم که دستانش را مادر رها کرده و در میان ازدحام انسانهای بیشمار رهایش ساخته بود به اندازه 6 سال به اندازه حتی 600 سال از تو دور شدم برای سالهای باقی مانده عمرم زانوانم تنها پناهگاه دستانم شدند و دانستم که حتی پرواز هم مردنی است .

اینک فقط یک دوست دارم که در گنجه ترک خورده قلبم قایمش میکنم تا مبادا دست دزدان صندوقچه به آن برسد یک دوست خوب که خوب است به اندازه همه ستاره ها اصلا در دلم ستاره بارانیست . گاهی حتی یک یاد خوب از یک دوست رفته از دست میتواند دریایی از ستاره در قلب آدمی بیاورد که هیچ دژخیمی نتواند ستاره ها را بسوزاند

تینا خانومی همان دوست گرانمایه است . میتوانست اسمش هر چیزی باشد اما چون این اسم برایم آرامش بخش شده همواره در تمامی مطالبی که اشاره ای به مهر بنماید این نام را نیز خواهید دید. دوستان گرامی این نام هیچ جنبه حقیقی نداشته و ندارد و صرفا همراه و یار مجازی این حقیر میباشد

(( در هر قرن فقط دو یا سه عشق حقیقی بوجود می آید باقی همه ملالمت یا خود خواهیست )) میشل فوکو

برای آرزوهایم که میمیرند در باد سکوتی میکنم سنگین تر از فریاد

اینم تقدیم همونی که یادش ثبت شد در دفتر خاطرات ذهنم حتی اگه خودش اینجوری فکر نمی کرد .

وای بر من ... وای بر تو ..... وای بر ما که اینگونه لحضات خویش را در پیچش کوچه پس کوچه های گمراهی از دست میدهیم . گویی باور نمی داریم کودکیمان را  به دروغ هامان فروخته ایم . هنوز هم لاف عاشقی میزنی و خویش را سر سلسله عشاق کتاب میدانی هنوز باور نمی دارم که دلدادگی را حقیقتی از جنس یک بازی سرمستانه کودکی میدانم ، هنوز نمی دانیم روزگارانی بس طولانی یه اندازه قرنهاست که خویشتن خویش را به فراموشی سپرده ایم و  تنها در اثبات احساسات حیوانیمان از تن خاکی نحیف خود سود جسته ایم . عشق لایزال و حقیقی و چشمه جوشان معرفت را گم کرده ایم ، اما برای یافتن یک لحضه لذت زمینی، دنیایی را میکاویم.

وای بر من .... وای بر تو ..... وای بر ما

مار ا چه شده است چرا اینگونه در پی غارت خویش هستیم چرا برای یک لقمه نان تمامی کائنات را دستاویز قرار میدهیم . ما را چه شده است که هستی و نیستی خود را از آن سقای تشنه لب کربلا میدانیم اما به یک طرفت العین به دیناری یا درهمی بیشتر از حقمان میفروشیمش . این که ما میکنیم با خویشتن خویش این جنایتی که در حق تمامی بشریت مینماییم این رضالت ها این خیانت ها وای وای وای

از لبانی که نام معبود باری تعالی بلند میشود چگونه است ناجوانمردانه تمامی دانسته هایمان را جمع کرده و در پی بطلان داشته هایمان به سودای ناداشته هایمان کلامی به دروغ جاری میسازیم .

ما را چه شده است که روزهامان در بی ثوابی محض به شب سپرده میشود چقدر دیگر باید در حق خودمان جنایت کنیم چقدر دیگر باید به نسل بعد خویش دروغ و دغل را تزریق کنیم ، این همه گذشت و بخشش را نادیده یگیریم این همه نعمت را کفر میگوییم تا شاید لقمه نانی بیشتر از حقمان بستانیم.

عشق را به سخره گرفته ایم مهر را قصه ای در کتاب میدانیم انسان بودن  را واجب برای همسایه میدانیم و یه خود میبالیم آجری بالاتر از سقفمان بنا کرده ایم میراث من میراث تو میراث ما برای بعد ما این است !؟

وای بر من ..... وای بر تو ....... وای بر ما........

برگرفته ار وبلاگ مسترچ mstrchh

دوستان این نا به خردی را بر من خرده مگیرید که چرا اکثر مطالب این وبلاگ امانتی از دیریست مسترچ شخصیت مجازی این حقیر سراپا تقصیر میباشد که ناخواسته به پای تمامی مطالبم امضا مینمایم

با سپاس از شما

ای که میپرسی نشان عشق چیست

عشق چیزی جز ظهور مهر نیست

عشق یعنی دل تپیدن بهر دوست

عشق یعنی جان من قربان اوست

عشق یعنی دشت گلکاری شده

در کویری چشمه ای جاری شده

در تنور عاشقی سردی مکن

در مقام عشق نامردی مکن

لاف مردی میزنی مردانه باش

در مسیر عاشقی افسانه باش