پاسداشت بهترین سرمایه

دوستی نعمت گرانبهایی است ، خوشبختی را دوبرابر می کند و بدختی را تخفیف می دهد. “ویلیام شکسپیر”

زمانی که دوست با ما بد عهدی و بد رفتاری میکند مانند آن است که او را از دست داده ایم ، احساس تنهایی میکنیم و این برای ما بسیار اندوه آور است . به گفته امیر مومنان : از دست دادن دوست غربت است .

انسان با دوست خود همانند سازی میکند ، او را بخشی از وجود خود می سازد و برای این کار ، با نیروی روانی خویش سرمایه گذاری میکند . انسان از دید دوست در خود مینگرد و از چشم او خود را ارزیابی میکند . بنابراین آنچه دوست از ما ببیند و قضاوت کند مانند آن است که خود دیده و قضاوت کرده ایم .

ما دیدگاه افراد شاخص را در مورد خویشتن میپذیریم و چه کسی شاخص تر از دوست برای ماست بنابراین اگر او با سو رفتار نسبت به ما بگوید که برای ما ارزشی قائل نیست ، ماهم برای خود ارزشی قائل نخواهیم بود . گار به ما بگوید که بد هستیم ، ما نیز احساس میکنیم که بد هستیم .

قضاوت او ، قضاوت ما نسبت به خود میشود و از این رو است که بی مهری دوست برای ما بسیار ناگوار تر از بی مهری دشمن است ، زیرا ما با دشمن همانند سازی نکرده ایم .

او را مانند خود نمیدانیم بنابراین جز این انتظاری نداریم که بد عهدی و بد رفتاری کند، اما زمانی که دوست با ما چنین کند مانند آن است که بخشی از وجود خویش را از دست داده ایم .

آن انرژی روانی که روی دوست سرمایه گذاری کرده بودیم از دست میرود ، احساس ضعف و خستگی می کنیم و افسرده میشویم ، در حالی که بد خواهی دشمن باعث میشود ما هم برای مخالفت با او انگیزه پیدا کنیم و قوی تر شویم ، اما بی مهری دوست ما را تضعیف و بی انگیزه میکند زیرا از درون مورد حمله قرار گرفته ایم ، نمی توانیم علیه خود بجنگیم ، از این رو مردد و ضعیف میشویم و اعتماد به نفس خود را از دست میدهیم .

با این تفاصیل امید می رود که ما نیز دوستان را نیازاریم و به گفته سعدی : دوستی را که به عمری فرا چنگ آرند نشاید که به یکدم بیازارند .

دوستان سرمایه ما و بخشی از وجود ما هستند بنابراین برای افزودن سرمایه خویش چه بهتر که دشمنان را نیز تبدیل به دوست کنیم .