این روزها سیاست بین الملل به شدت سینما زده شده است شاید هم این سینماست که دچار آفت سیاست شده و هرگاه هنر آغشته به سیاست گردیده محلولی به شدت متعفن را تحویل هنردوستان! داده است.

صحنه ای از فیلم آرگو

قرار است  اسکار هشتاد و پنجم با حضور مدعیان بین المللی هنر هفتم اجرا شود  و به مراسمی که مقدماتش از چند ماه قبل آغاز شده است تا بهترین های سینما مزد زحمات و تلاش خود را با یک جایزه که دریافتش برای هر سینماگر تقریبا یک رویا میباشد، دریافت نمایند. اهمیت این دوره از اسکار تا بدانجا میباشد که همسر رییس جمهور امریکا از طریق کنفرانس ویدئویی از کاخ سفید جایزه بهترین فیلم را به بن افلک  در دالبی تیه تر لوس آنجلس اهدا کرد و این نوع اهدای جایزه اسکار به یک فیلم در هیچ دوره دیگر سابقه نداشته و گویای هماهنگی کاخ سفید و مسئولین این مراسم بوده در حالیکه   هنوز بیش از یکماه از ابراز علاقه کاخ سفید به تمایل اوباما به آغاز رابطه با ایران نمی گذرد و ظاهرا دولتمردان امریکا قصد دارند اشتباهات پی در پی تاریخی خود را پس از بیش از سی سال قطع رابطه جبران کنند. از نکات مهم این دوره مراسم اسکار حضور فیلمی است که مستقیما به اتفاقاتی می پردازد که باعث قطع رابطه این کشورها شده است. آرگو فیلمی است به کارگردانی بن افلک و داستانی را روایت میکند حول محور نجات چند دیپلمات امریکایی که توانسته اند از  سفارت امریکا در ایران که تحت اشغال دانشجویان انقلابی گردیده است فرار کنند ولی همچنان در تهران بسر می برند و راهی برای خروج از ایران ندارند و مقامات امریکایی قصد دارند به هر طریق ممکن این افراد را از ایران که تحت سلطه تعدادی تروریست! میباشد ، خارج کنند ولی با توجه به پیامهای یکی دو ماه اخیر اوباما و کاخ سفید مبنی بر از سرگیری روابط دیپلماتیک اکثر صاحبنظران بین الملل هیچ شانسی برای این فیلم قائل نیستند چرا که در تضاد کامل با ژست سیاسی اخیر کاخ سفید میباشد اما در کمال ناباوری یک فیلم سیاست زده اکشن که هیچ شباهتی به یک فیلم هنری ارزشمند ندارد بعنوان بهترین فیلم این دوره انتخاب و حتی داوران این مراسم در یک حرکت عجولانه فیلم آرگو را در هفت بخش کاندید دریافت جایزه دانسته و نهایتا در سه بخش برنده نهایی اسکار میگردد.

اگر بخواهیم این فیلم و جوایز آنرا نقد کنیم لازم است ابتدا نقبی به گذشته بزنیم و به سالهایی بازگردیم که دانشجویان پیرو خط امام در یک حرکت خودجوش اقدام به اشغال سفارت امریکا در تهران نموده و اسنادی را کشف کردند که گویای دخالت مستقیم امریکا در اتفاقات مختلف و سرکوب قیام های مردمی در ایران بود و شامل دستوراتی از سوی مقامات رده اول امریکا برای راهبری اقدامات ضد انقلابی بود به حدی که در برخی از این اسناد سخن از ترور مسئولان رده اول ایران اسلامی آمده بود و به همین دلیل نام سفارت امریکا در تهران به لانه جاسوسی مبدل شد. در آن ایام تعدادی از بهترین و ورزیده ترین افسران امریکایی با دستور متقیم کارتر رئیس جمهور وقتامریکا برای نجات گروگانهای امریکایی اقدام نمودند اما به حول قوه الهی در اواسط این ماموریت در اطراف شهر طبس گرفتار طوفان شن شده و در کمال حقارت ایران را بدون اینکه کوچکترین موفقیتی داشته باشند ترک کردند و تنها واقعه ای که از اشغال سفارت امریکا در اذهان جهانیان باقی مانده است همان طوفان شن و گرفتاری زبده ترین جنگجویان امریکایی بوده است و با گذشت سی سال از این واقعه هنوز امریکا نتونسته است این شکست را از اذهان پاک کند.

بن افلک کارگردان فیلم

سی سال میگذرد و ایده ای به فکر یک سینماگر ضد ایرانی ( که بارها بر علیه نظام یران اسلامی سخن گفته است ) می رسد و کاملا مشهود است مقامات این کشور هم چشم بسته از هرگونه پیشنهادی که بتواند حداقل قسمتی از این بدنامی را پاک کند استقبال خواهند کرد و اینگونه فیلمی ساخته میشود که طبق اظهارات شهروندان امریکایی بسیار با واقعیت فاصله دارد اما از آنجاییکه راوی داستانی است که سرپوشی برای یک شکست بزرگ است بالاترین استقبال ممکنه را از آن بعمل می آورند و به عنوان بهترین فیلم سال انتخابش میکنند و جایزه را هم از دست بانوی اول امریکا دریافت میکنند تا بدینگونه تبلیغی ماورای تصور را برایش انجام دهند تا تماشاگران دیگری را به تزویر این جایزه راهی سینما کنند و این دروغ بزرگ را به عنوان یک حقیقت غیر قابل کتمان به خوردش دهند.

مجموعه فیلم های رمبو که صرفا برای وارونه جلوه دادن شکست های امریکا ساخته شد

این  رفتار اعضای اکادمی اسکار سابق بر این هم تکرار شده است و در دوره های دیگری هم با تذکرات سیاستمداران فیلم هایی را انتخاب کرده اند که برای سرپوش گذاشتن بر شکست های دیگری بوده است. از طرفی هالیوود ثابت کرده است ، بلندگوی تبلیغاتی سیاست های کاخ سفید است و برخی از بهترین و پر مخاطب ترین فیلم های هالیوودی فقط و فقط یرای زدودن آثار شکست هایی از قبیل نبرد ویتنام و .. بوده است. فیلم هایی همچون راکی ، رمبو و ... که در زمره پرفروش ترین فیلم های هالیوود هستند بیان کننده داستان هایی کاملا اغراق آمیز و غیر واقعی بوده اند که حقیقت را نادیده گرفته و برخلاف آنچه به وقوع پیوسته ، شکست خود در آن واقعه ها را با یک پیروزی جایگزین کرده اند و بطور مثال وقتی به چنگ ویتنام جهان سومی مبروند و بهترین چنگ افزارهای خود را در این نبرد رونمایی میکنند اما در کمال ناباوری از نیروهای مردمی این کشور شکست میخورند که عملا هیچ سلاح قدرتمندی نداشته اند، فیلمی همچون رمبو را می سازند که یک سرباز با نام جان رمبو یک تنه به جنگ تمامی تروریست ها میرود و در آخر هم موفقت به شکست دشمن میشود و جالب این است که در این فیلم ها هر کس در مقابل امریکایی که جهان به زورگویی اش اعتراف نموده ، می ایستد تروریست است و سربازان شکست ناپذیر امریکایی!   که کیلومترها دور تر از مرزهای جغرافیایی اشان به جنگ رفته اند دشمنان تروریسم محسوب میشوند .

در این یکی دو روز برخی از مقامات امریکایی سخن از حقیقی بودن داستان فیلم آرگو به زبان آوردند در حالیکه هیچ سندی در طول مدت سی سال منتشر نشده است که گویای انجام عملیاتی برای آزاد سازی گروگانهای امریکایی در ایران ( به جز همان تهاجمی که منتهی به شکست در اثر طوفان شن گردید ) باشد.

یک ضرب المثل انگلیسی به خوبی جواب این افراد را میدهد : گاهی نوع بیان واقعیت هیچ کم از یک دروغ بزرگ را ندارد. و یک ضرب المثل ایرانی هم بیان میکند : عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد.  و علت بیان این دو ضرب المثل اینگونه است که در ماه های اخیر پس از اظهار نظر مقامات امریکایی مبنی بر تمایل به از سر گیری روابط دیپلماتیک! برخی ساده لوحان در ایران سخن از پشیمانی امریکا نسبت به آنچه در طول قرن اخیر نسبت به ایرانیان نموده و بهترین عکس العمل را شروع مذاکره برای این رابطه میدانستد در حالیکه این روزها وقتی بهترین فیلم آن کشور یک فیلم سراسر دروغ برای بدنامی ایران اسلامی و تشبیه نظام این کشور به حکومت تروریست ها ، میشود عملا نشانگر این مدعاست که هیچ تغییری در سیاست های خصمانه دولت امریکا نسبت به ایران و ایرانیان صورت نگرفته است و ادعاهای مقامات امریکایی صرفا یک ژست حقوق بشری میباشد تا شاید بتوانند نظر شهروندانی که به آنان رای داده اند را مساعد کنند وگرنه همچنان از کوچکترین فرصتی برای سرنگونی نظام جمهوری اسلامی ایران استفاده خواهند کرد و هیچگاه از رفتار گذشته خود شرمسار نخواهند شد.

در آخر لازم است در مورد مراسم اسکار و جوایز اعطایی اینگونه مقال به انتها برسانم که موضوع  ایران و معرفی این کشور بعنوان سرشاخه تروریسم بین المللی به حدی برای سیاستمداران امریکایی اهمیت دارد ( چرا که اینگونه است که میتوانند مالیات دهندگان امریکایی را واردار به پرداخت مالیات بیشتر برای تهیه جنگ افزارهای مدرنتر و بیشتر بنمایند و از طرفی جیب های خودشان و حامیان یهودیشان را پر پول کنند و بدنامی خویش را در پشت این اتفاقات مخفی کنند ) که از فیلم خوش ساخت لینکلن ( که به ادعای منتقدان طراز اول جهان حرفه ای ترین فیلم این دوره بوده است ) چشم پوشی کنند ، فیلمی که مستقیما به حوادث داخلی امریکا می پردازد و در مورد یک رئیس جمهور نوع دوست امریکایی است که سند آزادی بردگان را امضا میکند. شاید سال دیگر این مراسم را در کاخ سفید اجرا کنند تا دیگر نیاز نباشد مقامات ارشد امریکا دستورات خود را به گونه ای کاملا عجیب از طریق همسر رئیس جمهور دیکته کنند!