میگوید: مگر نه این است که خداوند قرآن را به عنوان آخرین رهنمودهای روشنی فرستاده است و آنچه در راه کمال واجب بوده را توسط آخرین رسول خویش برای بشریت گسیل داشته است!؟ پس دگر چه نیازی به حضور امام میباشد؟ و من میگویم: اکنون شب فرا رسیده و ما دیگر قادر به مشاهده خورشید نمی باشیم و حتی نور آن را هم نمی توانیم ببینیم و چون این نور اکنون به ما نمی رسد و چون فردی در این موقعیت باشد به گونه ای که هیچ گاه امواج نور خورشید را ندیده باشد ،به هر زبانی که برای او خورشید را توصیف نمایی هیچ ذهنیتی از آن نخواهد داشت اما اگر یک آینه بزرگ در فضا نصب شود که با زاویه فلق خورشید خود را هماهنگ نموده و امواجش را شکسته و در دل شب به ما برساند ضمن اینکه اهل شب هم به وجود خورشید پی میبرند، برای ما هم در تاریکی مطلق چراغ راه خواهند بود تا مبادا مسیر خود را به اشتباه نرویم. نقش امامان برای ما مثل نقش آنه است که امواج و رهنمودهای خداوند را برای روشنی راه و مسیرمان حالت میبخشند و معانی حقیقی آیات روشنی بخش را برایمان تفسیر میکنند و مادام که چراغ راه را داشته باشیم مطلقا قادر به انکار وجود وحدانیت نخواهیم بود. بار دیگر قصد داشت بدون خداحافظی مرا ترک نماید که به او گفتم: پس اگر به نقش امام پس از رحلت حضرت رسول (ص)آگاه شدی بر جمال خاتم پیامبران حضرت محمد(ص) و خاندان مطهر و رئوفشان صلوات بفرست و او هم با یقین اینگونه مبحث را به آخر رساند : اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهـــم ..