شاید این روزها پس از اعلام نتیجه نهایی برندگان فستیوال اسکار، هر روز خبرهای جدیدی در این راستا شنیدیم ، خبرهایی که بازتاب نگرش رسانه ها به این مقوله بود. نگرشی که اسکار و هنرمندانش را تماما در خدمت سیاست جهانخواران منقش میکرد و آنان را قسمتی از هالیوود سیاست زده میدانست، سیاستی صرفا آمریکایی که در خدمت ایادی کاپیتالیسم عملگرا، حرکت میکند.حال اگر این زاویه را کمی تغییر دهیم و به هنرمندان هالیوودی به عنوان قسمتی از مردم آمریکا ( که گاهی اینان هم قربانی سیاست کثیف کاخ سفیدی میشوند)نگاه کنیم به نتایج جالبی دست می یابیم. بله این هنرمندان هم جزو ملت آمریکا هستند، ملتی که به شدت از رفتار و منش دولتمردانشان به ستوه آمده و روزی نیست که خبری هرچند مختصر در مورد اعتراضاتشان بر خروجی خبرگزاریها قرار نگیرد.

نقبی به گذشته ای نه چندان دور میزنیم . قیام وال استریت و مردمی که دیگر توان تحمل خفقان و ظلم نظام سیاسی سرمایه داری آمریکا را نداشتند، نظامی که تمام سیاستهای داخلی و بین المللی اش برای جلب نظر ثروتمندانی اکثرا یهودی بود که برای رسیدن به یک سنت بیشتر تمامی حقوق انسانی را زیر پا نهاده و هیچ خط قرمزی نداشتند.در این جنبش بود که ملت آمریکا به مبارزه با مردان دولتی بپا خواستند و هنرمندان هم به عنوان قسمتی از بدنه ملت در این اعتراضات حاضر شدند . در ادامه به برخی از این هنرمندان و دیدگاههایشان اشاره میکنیم

براد پیت : به هنگام افتتاح فیلم " مانی بال" در ژاپن ، معترضان جنبش وال استریت را نمایندگان ایجاد تغییر و تحول در امریکا نامید و گفت: به نظر من آنچه که امروز شاهدش هستیم اعتراض به سیستمــی است که نتوانسته به ما (مردم آمریکا)  خدمت کند. سیستمی که به عنوان مثال بجای برآورده کردن نیازهای مردم ، در خدمت مبلغان سنا ( سناتورها)  بوده است و به همین جهت مردم دچار سرخوردگی شده اند.

مایکل مور ـ مستند ساز جنجال برانگیز آمریکا که بارها با آثارش عملکرد دولت را به چالش کشیده است: به هنگام حضور چند باره در این اعتراضات خطاب به تظاهر کنندگان بیان کرده : من حقیقتا از آنچه که اینجا می بینم به وجد آمده ام . آنچه که می بینم تنها یک جمع صدها یا هزاران نفری نیست که خیلی زود از هم بپاشد . بلکه میلیون ها نفر از مردم آمریکا باهم همصدا شده اند . وی در مصاحبه خود ضمن تاکید این نکته که نظام سرمایه داری آمریکا با هیچ یک از ادیان دنیا همخوانی ندارد نیز متذکر شد که اعتراضات جنبش وال استریت از جمع جوانان آغاز شده و روزی سراسر آمریکا را فرا خواهد گرفت.

ساموئل ال جکسون: بازیگر مطرح سیاهپوست آمریکا نیز بارها در مصاحبه های خود بیان می کند: مردم ما زمانی در دهه 60 بلد بودند که در برابر آنچه نمی خواهند اعتراض کنند، همچون اعتراضشان به جنگ ویتنام . اکنون نیز زمان آن رسیده که مردم صدای اعتراضشان را به گوش مردم سراسر دنیا برسانند و نفرتشان را از رفتار و سیاستهای دولت آمریکا اینگونه اعلام کنند.

راسل سیمونز: یکی از آهنگسازان و نوازندگان آمریکایی با حضور در جمع معترضان ضمن تقسیم بطری های آب، حمایت خود را اعلام و با صدای بلند فریاد میزند قدرت را به مردم بدهید نه به شرکتها و سیاستهای غیر انسانی.

آلک بالدوین: درباره وال استریت در صفحه توئیتر خود می نویسد: معترضان میخواهند کاپیتالیسم را تعدیل و تنظیم کنند و تنها یک قهرمان می تواند این کار را انجام دهد. هرکدام از ما از شما، یک قهرمان هستیم . من شما را ( معترضان جنبش ضد سرمایه داری ) دوست دارم و از همین جا از همه شما تشکر می کنم .

رافالو : بازیگر نقش هالک شگفت انگیز در این باره می گوید : مبارزه برای آزادی ، عدالت و برابری ارزش ما است . واقعا باید بخاطر آن با نظام ( دولت و سرمایه داران ) جنگید.

شون پن : بازیگر برجسته آمریکایی و فعال سیاسی و اجتماعی که پیشتر به ایران هم سفری داشته و در نماز جمعه تهران به عنوان یک فریضه سیاسی شرکت نموده بود در رابطه با جنبش وال استریت در مصاحبه با شبکه سی ان ان با اشاره به نبود سازماندهی مشخص در جنبش و اعتراضات اجتماعی آمریکا گفت: من با وجود این بی نظمی ها این اعتراضات را تحسین می کنم این بازیگر برنده اسکار گفت: این جنبش نشان دهنده مسائل بسیار زیاد و پیچیده در جامعه آمریکاست و امیدوارم که این جنبش با سازماندهی قوی بتواند به اعتراضات خود به اقدامات وال استریت و شرکتها ادامه دهد و شرایط را برای ایجاد تغییرات مورد نیاز فراهم آورد. او که از مدافعان حقوق بین الملل است در عین حال یادآور شد برخی رسانه های آمریکایی و بویژه خبری تنها بخشی از اعتزاضات را پوشش می دهند که برای آنها و مدیرانشان مفید است.

سوزان ساراندون: این بازیگر برنده اسکار و یکی از منتقدان همیشگی سیاستهای جنگ طلبانه آمریکا و عملکرد دولت این کشور ( که ما بیشتر او را بخاطر تحویل جایزه اسکار به اصغر فرهادی می شناسیم) بطور مستمر در جمع تظاهر کنندگان حضور داشته در این باره بیان می کند : قیام وال استریت جنبش شگرفی است و این را میدانم وال استریت آینده تعداد زیادی از مردم آمریکا را نابود کرده. من به جمع معترضان پیوسته در حالیکه همه چیز خود را کنار می گذارم و حتی به فکر حرفه خویش ( بازیگری ) هم فکر نمی کنم .

و هنرمندان دیگری که با حضور در میان معترضان خود را قسمتی از مردم و هم صدای آنان دانسته .با این پیش زمینه بار دیگر به چند روز قبل باز میگردیم ، به زمانی که فیلم فرهادی اسکار بهترین فیلم خارجی زبان را از آن خود می نماید. خبر دیگری که آن لحظه بصورت محدود توسط تعداد کمی از رسانه ها پوشش داده شد و اهمیت چندانی به آن خبر داده نشد، بی توجهی داوران اسکار به یک فیلم اسراییلی بود که در همان بخش فیلم فرهادی جزو مدعیان بود و یکی از پنج فیلم نهایی این بخش بود. اما داوران جشنواره ای سینمایی ( که یادآور هالیوودی است که تماما از کمپانیهای یهودی تشکیل شده که جزو غولهای نظام سرمایه داری هستند) اینگونه نماینده فرهنگ و هنر اسراییل را با بی توجهی به زیر کشیده و تعمدا فیلمی از ایران اسلامی را ( که مدعی و پرچمدار مبارزه با صهیونیسم میباشد ) به بالا بردند و برخلاف نظر سیاستگذاران هالیوود ( چرا که تمامی رسانه های آمریکا در زیر چتر صاحبان یهودی خویش است و به منظور پیروزی در نبرد فرهنگ و هنر از مدتها قبل فیلم اسراییلی با بالاترین حجم تبلیغات با استفاده از بی نهایت ترفند در بهترین سالنها نمایش داده شد ) حتی از فیلم اسراییلی تقدیر هم ننمودند و چون این یک شکست برای نظام سلطه بود در رسانه هایشان به موضوع نادیده گرفتن فیلم بطور محدود اشاره شد چرا که موضوعی برخلاف نظرشان اتفاق افتاده بود.

شاید فرهادی غرب زده ای بیش نباشد و شاید فیلمش هیچ ارزش بصری نداشته باشد و اصولا در این مقاله روی سخنم او و جدایی نادر از سیمین نیست و عملکرد فرهادی و فیلمش مجال دیگری برای بررسی میخواهد . اما این بار اسکار یک نگاه مردمی 99 درصدی ( شعار معترضان وال استریت ) یافته بود و میخواست تنفر خویش از رفتار دولتمردانش و نظام کاپیتالیستی سیطره یافته بر کشورش را فریاد بزند ، شاید.

این مطلب نظر شخصی نویسنده است و با فراغ بال آمادگی دریافت نقطه نظرات و انتقادات و پشنهادات شما عزیزان را دارم . ضمنا تمامی نقل قول ها از روزنامه ایران منعکس شده است . والسلام