هیهات از این روزها ، از این آدمها ، نمیدانم چه شده است که همه در همه چیز دنبال انتفاع شخصی هستند ، وقتی میگویم همه چیز جدا همه چیزشان را شامل میشود حتی احساسشان حتی عقایدشان حتی عشقشان

مگر نه این است که مرز عشق و عقل مرزیست که هیچ ویزایی قدرت برداشتن این مرز را ندارد ، مگر نه این است که عشق و جنون از یک خانواده اند پس چگونه میتوان با سفسطه های عقلانی عشق را به چالش کشید . در دل میگویم دوستش دارم اما به زبان نمی آورم چرا که اطمینان ندارم او هم مرا دوست دارد ، اما مگر عشق میورزم بخاطر دیگری ؟ عاشق هستم برای دل دیگری !؟ میدانم که جواب این سوال ها برای یک عاشق مجنون نه است چرا که برای دل خویش است که عشق میورزم و این چیزی نیست که بتوان با تلقین و اجبار به خورد دل داد ، پس چرا جار نمی زنم پس چرا صدایم عرش آسمان را به لرزه در نمی اورد ، اگر عاشقم و این عشق را نه از برای تو بلکه بهر دل خویش کسب کرده ام دیگر چرا باید خفایش کنم دیگر چرا باید از رسواییش بترسم . اما این روزها عاشقانی را میبینی که فقط از عشق حسرتش و ملالش را یاد گرفته اند این که عاشقم اما چون نمی دانم تو هم عاشقی حرفی نمی زنم دم نمی زنم و حتی مخفیش میکنم تا دیگری به همین علت مبادا دل به من نبازد

کمی فکر کن لااقل با خود رو راست باش دل چیزی نیست که بشود همچو دیواری پر از یادگاریش  نمود و آنقدر خط کشید به جلدش که دیگر سرخیش را نتوان دید.

تکلیفت را با خودت روشن کن و حتی اگر قرار است تا آخر عمر در فراقش بسوزی ، بسوز اما انکار مکن ، لااقل در این دیار عاشقی مردانه باش

مردانه زندگی کن و مردانه بمیر

باز هم فرصتی پیش آمد تا نقل قولی بکنم از میشل فوکو

"در هر قرن فقط دو یا سه عشق حقیقی به وجود می آید ، باقی یا ملال است یا خود خواهی "